Boże Ciało
Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (potocznie Boże Ciało) obchodzona jest w Kościele katolickim w czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego dla uczczenia Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. W ludowej interpretacji owa intencja jest rozumiana nieco inaczej - jako zejście Boga z ołtarzy, wyjście pomiędzy ludzi i pokłonienie się nad ich zwyczajnymi, ludzkimi sprawami. W Polsce obchody Bożego Ciała zapoczątkowano w XIV w. w Krakowie, zaś uroczyste procesje wprowadzono w wieku następnym. Zgodnie z ludową tradycją jest to również czas święcenia polnych kwiatów i ziół, którym przypisywano magiczne moce chroniące przed chorobami.
Święto to należy do najbardziej barwnych i widowiskowych świąt religijnych w Polsce. Tego dnia w każdej parafii odbywają się procesje eucharystyczne z Najświętszym Sakramentem, które przemieszczają się pomiędzy czterema ołtarzami procesyjnymi. Niesie się w nich kościelne chorągwie oraz feretrony. Tłumnie uczestniczą w nich parafianie, często jeszcze z zachowaniem szyku procesyjnego z podziałem według płci, nie rzadko w strojach regionalnych, nie brakuje ministrantów z dzwonkami, dzieci w bieli sypiących kwiaty czy przedstawicieli lokalnych służb, w tym strażaków.
Przygotowania do celebracji święta rozpoczynają się już dnia poprzedniego. Wówczas w oknach, na płotach i balkonach znajdujących się na trasie procesji umieszcza się wizerunki świętych, kwiaty i symbole religijne. A od wczesnych godzin porannych buduje się ołtarze procesyjne, wykorzystując do ich dekoracji starym obyczajem kwiaty ogrodowe, zioła i gałązki brzozowe. Własne ołtarze zwyczajowo budowały różne grupy zawodowe, np. rzemieślnicy, górnicy, strażacy.
Jeszcze dzisiaj po błogosławieństwie wierni obłamują i zabierają z ołtarzy do domów gałązki i zioła. Dzisiaj nikt raczej nie zastanawia się skąd wziął się ten zwyczaj. Dawniej wierzono, że skutecznie płoszą czarownice i niweczą ich praktyki. Wierzono także w ich leczniczą moc, miały zastosowanie w różnych praktykach domowych. Z wysuszonych ziół przyrządzano napary. Umieszczano je także w stajniach, oborach, w ogrodach i na polach, aby chroniły zwierzęta przed zarazą, a uprawy przed szkodnikami.
Opracowała: Anna Grabowska-Rogus